En toen kreeg ik dit te horen...

Hallo daar allemaal!

Zoals sommige van jullie misschien wel weten is er op dit moment even wat aan de hand wat niet helemaal leuk is. Ik maak natuurlijk zoveel onwijs gave dingen mee dat ik jullie daar onwijs veel over vertel en de negatieve dingetjes natuurlijk achterwege laat, maar het is niet altijd even makkelijk hoor, zo in je eentje aan de andere kant van de wereld. En als er dan wat gebeurt waar je eigenlijk echt even een iemand nodig hebt die je een knuffel geeft en zegt het komt allemaal wel goed, en diegene er niet is, is het echt even kort gezegd klote. Maar ik zal jullie eerst even de leuke dingetjes van afgelopen week vertellen!

Maandag had ik weer afgesproken met Celia en Paul. Ze hebben me meegenomen naar een stadje Tirau, waar we even lekker wat gedronken hebben. Ik voel me echt onwijs op m'n gemak bij hun. Daarna zijn we verder gaan rijden en hebben we om lake Rotorua gereden en daar aan de rand geluncht. Want hun hadden een hele lunch klaargemaakt. Echt onwijs lief. En daarna zijn we naar Rotorua verder gereden en hebben ze me meegenomen naar een hot water river. Wat een gek gezicht is dat eigenlijk. Gewoon in het bos een rivier met heerlijk warm water. Het stoom kwam er dan ook vanaf. Ik heb daar echt heerlijk ontspannen gelegen. En het maakte dan ook helemaal niet uit dat het regende. De rivier hield je toch warm. Daarna zijn we onderweg bij een Indiaanse takeaway gestopt. Ondanks dat ik gewon thuis ging eten hadden ze een heerlijk stuk naanbrood met knoflook en kaas voor me gekocht. En die moest ik dan ook verstoppen van hun. Want het was alleen voor mij en niet voor iemand anders in huis. Wat lief haha. Toen afscheid genomen.

Dinsdag stond er 's morgens weer een shoot op het strand geplant. Dus moest ik Charlize bijna 4 uur lang vermaken haha. Maar goed opzich gaat dat wel. Verder niet heel veel gedaan die dag.

Woensdag waren er weer shoots geplant en daar heb ik gewoon weer met Charlize gespeeld. We zijn er ook achter gekomen dat Charlize de mazelen heeft en vandaar dat ze dus onwijs chagrijnig is de laatste paar dagen.

Donderdag zijn we voor 1 nachtje naar de volgende bestemming gegaan. We sliepen bij een van de gezinnen die Rachael afgelopen week had geshoot. Hun hebben een wedding venue en wij konden in de huisjes verblijven die nacht. 's Avonds stond er een Pentomyme (of hoe je het ook spelt) op het programma. Nou ik had geen idee wat het in ging houden. Het was iets van een musical, maar dan met heel veel interactie met het publiek. Ook bijna iedereen in het publiek was verkleed. Allerlei oma'tjes verkleed als Alice in Wonderland, prinsesjes of gewoon overal glitters en kleurtjes. Ik wist echt niet waar ik beland was. Helemaal toen ze het publiek echt vragen gingen stellen, en ik zat op de voorste rij. Ik voelde me net in een reallife dora aflevering haha. Het was een hele ervaring.

Vrijdag gingen we weer verder naar de volgende plek Marainui dat was vlakbij Opotiki. Hier hebben we het hele weekend gespendeerd. Niet veel bijzonders gedaan. Het enige echt leuke was dat ik in gesprek was geraakt met de man van wie we het huisje huurde. En hij me meegenomen heeft naar een Marai , dat is het 'huis' van de Maori waar alle evenementen en vergaderingen etc. plaatsvinden. Hij wist er onwijs veel van en heeft me er dan ook met alle liefde alles over verteld.

Maandag gingen we dan weer verder langs de oostkust. We zouden eigenlijk in Te Araroa verblijven , maar dat motel stelde drie keer niets voor en het regende keihard dus hadden we besloten gewoon lekker verder te rijden richting Gisborne. Nou vanaf hier begint het kutnieuws. Ik vroeg gewoon welke datum we nou terug zouden zijn in Auckland, want ik wilde gewoon wat dingen gaan regelen wat ik kon doen als we daar waren. Toen was het even stil voor ik antwoord kreeg.

Nou we zouden dus iets eerder terug zijn in Auckland dan geplant, namelijk de 22e. De reden hiervoor is dat ze bijna geen geld meer hebben. En dus dat ze mij ook niet meer kunnen betalen. Het kwam er dus op neer dat het na 22 november einde verhaal voor mij bij hun in het gezin zou zijn..

Dit kwam allemaal even rauw op m'n dak. Ik was echt even in shock. Het leuke was dat ik nog 3uur bij hun in de auto moest zitten. Ik voelde me echt heel erg 'verdrietig'. Ik heb m'n oortjes in gedaan en ben muziek gaan luisteren en gaan denken.

Ik ben voornamelijk gewoon onwijs teleurgesteld en boos. Ik bedoel ze hebben mij van alles beloofd, maar het is zelfs voor mensen van ruim 40 blijkbaar niet mogelijk om een belofte te houden. En het lijkt mij dat je van tevoren dit soort dingen wel even berekent. Ze wisten dat ze mij iedere week moesten betalen.

Eenmaal bij het volgende huisje aangekomen, waar er gelukkig internet is. Heb ik dan ook gelijk even een paar mensen ingelicht over wat er aan de hand was. Ik had toch echt even hulp nodig op dit moment en moest bij iemand m'n ei kwijt. Ik heb dan ook heerlijk even met m'n ouders geskyped. Daarna nog even met Esther. En als laatste ook met lieve Janine die in Engeland zit. Ik was gewoon onwijs blij dat ik even m'n hart kon luchten bij mensen die me compleet begrijpen. Ik ben er natuurlijk heel veel over na gaan denken, wat nu?

Nou ik had in m'n hoofd dat ik dan maar een gezin in Auckland wou tot februari tot m'n ouders komen en dan daarna een gezin op het Zuidereiland. Ik kon gewoon echt niet slapen. Ik heb dan ook tot ruim drie uur wakker gelegen en werd om half 7 alweer wakker.

Gelukkig had ik wel vrij dinsdag. Ik ben dan ook even met ze meegegaan naar Gisborne city. Hun zijn 's middags naar het strand gegaan en ik moest even met Dream Au Pair gaan bellen. Ik had echt een onwijs lief iemand aan de telefoon die me wel erg geruststelde. En ik was zelf inmiddels ook al wel zo ver, van ik kan wel bij de pakken neer gaan zitten, maar het beste is om verder te gaan en me weer op het volgende te gaan focussen, hoe moeilijk het ook is. Vandaar m'n post op instagram “What doesn't kill you makes you stronger”.

Ik was alleen nog niet veel wijzer na dit telefoontje het enige wat ik wist is dat het erg moeilijk zou gaan worden, want gezinnen willen je niet voor zo'n korte periode..

's Avonds heb ik even met pap geskyped die gewoon op z'n werk zat,maar ik wist het gewoon echt even allemaal niet meer. Het kwam er allemaal even in 1x uit. Ik was gewoon zo teleurgesteld in alles en iedereen om me heen op dat moment. Ook is de kans dat m'n ouders nog komen ook minimaal aangezien ik waarschijnlijk dat allemaal niet met m'n nieuwe familie kan regelen, nou dit kon er ook nog wel even bij natuurlijk, hier had ik het wel echt even onwijs moeilijk mee. :( Nog even geskyped met Esther en toen lekker even muziek gaan luisteren voor het slapen. Toen heb ik dus bedacht dat ik anders wel tot halverwege mei in Auckland als Au Pair kan werken, dan daarna zelf wel op het zuidereiland twee weken ofzo rond ga reizen voor ik naar Australië ga voor een maandje. Zo ben ik ook optijd terug in NL. en heb ik echt nog even zomervakantie voor ik weer echt ga beginnen.

Vandaag heb ik dan ook met dit idee Dream Au Pair weer aan de telefoon gehad. Dit keer had ik iemand anders aan de telefoon die een stuk minder begripvol was en dat was wel echt even klote gewoon. Ik kan hier natuurlijk helemaal niets aan doen. Maar ze bleef maar zeggen dat ik een probleemgeval was en dat het allemaal onwijs moeilijk ging worden. Ik had echt even zoiets van ughl ik ga ophangen. Maar goed ik heb gewoon duidelijk gemaakt dat dit is hoe ik het wil. Ze heeft mijn profiel al wel naar twee gezinnen weer gestuurd en daar hoor ik zo gauw mogelijk weer meer over dus we gaan het allemaal beleven.

Op dit moment vind ik het alleen wel moeilijk in het gezin nog. Het is gewoon raar. Ik bedoel ik ga toch over twee weken weg. En daarom wil ik ook niet m'n band met Charlize nog beter gaan maken zegmaar en zo denken hun er op zich ook wel over. Alleen ik voel me gewoon echt even niet meer op m'n plek meer hier.

Ik heb het allemaal maar geaccepteerd. Het had zo allemaal wel moeten lopen denk ik dan. Wieweet wat er nu weer allemaal uit komt. Op dit moment zit ik natuurlijk nog in onwetendheid. Maar gelukkig heb ik een vlotte babbel en heb ik dan ook geregeld dat ik bij een Au Pair vriendinnetje, uit Duitsland, in huis kan slapen voor hoelang het nodig is. Ik hoop gewoon dat ik optijd een goed passend gezin voor mij vind en niet straks zonder iets zit. Maar we blijven positief, want aan negativiteit hebben we niets. Het gaat de aankomende twee weken dus voornamelijk maar gewoon even 'overleven' worden en genieten van alles wat ik nog kan zien met hun.

Thanks voor iedereen die me een lief berichtje heeft gestuurd de afgelopen dagen, dat heb ik echt even nodig. Echt heel lief.

Liefs Romy

p.s. M'n adres gaat wel weer veranderen per 22 november, dus hou daar rekening mee als je wat wilt sturen. (:

Liedje om te luisteren: Jim Brickman – Beautiful World.

Het maakt mij onwijs vrolijk. En als hij dan zingt We're all here because we love you, ja dat is gewoon wat ik op dit moment nodig heb om te horen. Het is gewoon fijn om liedjes te hebben die je gevoel beschrijven. Dus als iemand nog een liedje heeft. Geef me gerust een appje.